REVIEW: Marlon x Heavy Rain

Keuzes.. Iedereen maakt ze, maar niet iedereen maakt dezelfde. Sommige mensen kiezen voor het afronden van hun studie en werken nu voor een multinational, zoals shell of Unilever. Anderen kiezen ervoor om hun studietijd feestend en zwaar blowend in een aftands kraakpand door te brengen, en schrijven nu een review van Heavy Rain. Hoi, ik ben Mar en vandaag heb ik ervoor gekozen om je uit te leggen waarom Heavy Rain de vetste game is waar je op dit moment voor kunt kiezen.



Want beste lezer, dit is weer eens zo’n PS3 exclusive die je er even indoet als je je wii en xbox bezittende vrienden eens goed jaloers wilt meemaken. En binnenkort is Heavy Rain ook de perfecte tegenaanval voor elke bedplasser die beweert dat een game nooit aan de diepgang van een roman kan tippen. Want op dit gebied gaat Heavy Rain veel dieper dan je gewend bent. Met het verhaal zit het in ieder geval wel snor. Je hebt de controle over 5 personages, die allemaal op hun eigen manier een band hebben met de origami killer, een anonieme kidnapper van kleine jongetjes. De kindervriend heet trouwens zo omdat hij graag papieren figuurtjes achterlaat bij zijn slachtoffers. Met een Orchidee. Maarja, the Orchid killer klinkt dan weer zo gay. Natuurlijk begint de game met de ontvoering van zo’n koter, wat resulteert in een klopjacht op de dader. Vreemd en hoogst verontrustend ‘seven’ sfeertje, check. Speelbaar lekker wijf met bil, check. Al bij voorbaat een goede game dus..



Naarmate het verhaal vordert, kruizen de paden van de verschillende personages elkaar, en wordt iedereens ware motief langzaam duidelijk. Eigenlijk routine adventure materiaal dus, overgoten met een sausje van filminvloeden als Crash, Seven en Memento. Sterker nog, Quantic Dream (de makers van Heavy Rain) had al een soortgelijke setting gebruikt in zijn vorige spel, Fahrenheit. Maar nu wordt het interessant: Jij bepaalt helemaal zelf hoe het verhaal eruit gaan zien! Tijdens het spelen zul je talloze kleine of grote beslissingen maken, die allemaal op hun beurt consequenties hebben voor het verdere verloop van het verhaal. Dit fenomeen wordt al jaren beloofd door developers, maar de beloftes zijn tot nu toe altijd maar half ingelost. Tot nu dan. Voorbeeld: Op een gegeven moment kom je erachter dat de meid die jou al die tijd hielp, een slinkse journaliste is die jou gebruikt om een boeiend verhaal te kunnen pennen. ‘De hoer!’ denk je natuurlijk eerst, ze begint wat te snotteren en zielig te doen en ineens circelen er twee opties boven je hoofd: forgive her of reject her. Wijs je de liegende snol in kwestie glashard de deur? Of wilt ze je echt helpen? Zou je haar niet kunnen gebruiken voor je onderzoek, om haar vervolgens keihard te dumpen als de tijd rijp is? Lastig he?



De besturing is overigens ook behoorlijk vernieuwend. Je voert namelijk acties uit door middel van Quick Time events. Deze werken echter zo goed dat ze daadwerkelijk een aavulling zijn op de totaalbeleving. Als je bijvoorbeeld een stijl heuveltje beklimt, merk je ook echt dat je personage er moeite mee heeft. En als je in een gevecht belandt, spat de spanning en opwinding van je scherm. Dit is overigens in mijn ogen ook de eerste game waarbij de six-axis een keer zijn nut laat blijken. Weer een belofte ingelost!

Het enige wat deze game belet van een perfecte score, is de controle over het lopen van je personages. Met R2 ga je vooruit, en met je linkerpookje bepaal je de richting. Dit werkt extreem frustrerend in kleine kamers en ruimtes, en als dat goed gaat heb je altijd nog de verschillende camerastandpunten die je het leven zuur maken. Het feit dat elk ander wezen in de game vloeiend door het spel huppelt, maakt de ervaring extra zaaddodend. Het voelt een beetje alsof je door een tangosalon wandelt terwijl je parkinson opspeelt.



Tot slot valt er nog te vermelden dat het geluid van de bovenste plank is. De stemmen passen perfect bij de personages, voornamelijk bij de Engelse versie. Is die bult op je hoofd echter een goedaardige tumor en geen talenknobbel, dan kun je altijd nog optimaal genieten van uitstekende Nederlandse stemmen,
waarbij ook die van Carice van Houten is gebruikt. Graphichoeren kunnen overigens ook hun hart ophalen. Heavy Rain is fotorealistische pixelporno van de bovenste plank. Als je inmiddels nog steeds de keuze niet hebt gemaakt om naar de winkel te sprinten, is dat jouw keuze, en ik hoop dat je kunt leven met de consequenties. Ik daarentegen, ben te vinden bij mijn PS3 bezittende huisgenoot, smekend om een tweede speelsessie..